میوه ی هنر

آن قصه شنیدید که در باغ، یکی روز		از جور تیر، زار بنالید سپیدار
کز من دگر بیخ و بنی ماند و نه شاخی		از تیشهٔ هیزم شکن و ارهٔ نجار
این با که توان گفت که در عین بلندی		دست قدرم کرد بناگاه نگونسار
گفتش تبر آهسته که جرم تو همین بس		کاین موسم حاصل بود و نیست ترا بار
تا شام نیفتاد صدای تبر از گوش		شد توده در آن باغ، سحر هیمهٔ بسیار
دهقان چو تنور خود ازین هیمه برافروخت		بگریست سپیدار و چنین گفت دگر بار
آوخ که شدم هیزم و آتشگر گیتی		اندام مرا سوخت چنین ز آتش ادبار
هر شاخه‌ام افتاد در آخر به تنوری		زین جامه نه یک پود بجا ماند و نه یک تار
چون ریشهٔ من کنده شد از باغ و بخشکید		در صفحهٔ ایام، نه گل باد و نه گلزار
از سوختن خویش همی زارم و گریم		آن را که بسوزند، چو من گریه کند زار
کو دولت و فیروزی و آسایش و آرام		کو دعوی دیروزی و آن پایه و مقدار
خندید برو شعله که از دست که نالی		ناچیزی تو کرد بدینگونه تو را خوار
آن شاخ که سر بر کشد و میوه نیارد		فرجام بجز سوختنش نیست سزاوار
جز دانش و حکمت نبود میوهٔ انسان		ای میوه فروش هنر، این دکه و بازار
از گفتهٔ ناکردهٔ بیهوده چه حاصل		کردار نکو کن، که نه سودیست ز گفتار
آسان گذرد گر شب و روز و مه و سالت		روز عمل و مزد، بود کار تو دشوار
از روز نخستین اگرت سنگ گران بود		دور فلکت پست نمی‌کرد و سبکسار
امروز، سرافرازی دی را هنری نیست		می‌باید از امسال سخن راند، نه از پار